Where there is egotism, God is not; where there is God, there cannot be any egotism.
Where there is egotism, God is not; where there is God, there cannot be any egotism. [1. GGS p. 1092].:-
SHALOK, FIRST MEHL:
When one acts in egotism, then You are not there, O Lord!
Wherever You are, there is no ego.
O spiritual teachers! understand this: the Unspoken Speech is in the mind.
Without the Guru, the essence of reality is not found; the Invisible Lord dwells everywhere.
One meets the True Guru, and then the Lord is known, when the Word of the Shabad comes to dwell in the mind.
When self-conceit departs, doubt and fear also depart, and the pain of birth and death is removed.
Following the Guru’s Teachings, the Unseen Lord is seen; the intellect is exalted, and one is carried across.
O Nanak! chant the chant of ‘Sohang hansaa’ — ‘He is me, and I am Him.’
The three worlds are absorbed in Him. || 1 ||
THIRD MEHL:
Some assay their mind-jewel, and contemplate the Word of the Guru’s Shabad.
Only a few of those humble beings are known in this world, in this Dark Age of Kali Yuga.
One’s self remains blended with the Lord’s Self, when egotism and duality are conquered.
O Nanak! those who are imbued with the Naam cross over the difficult, treacherous and terrifying world-ocean. || 2 ||
PAUREE:
The self-willed manmukhs do not search within their own selves; they are deluded by their egotistical pride.
Wandering in the four ( all ) directions, they grow weary, tormented by burning desire within.
They do not study the Simritees and the Shaastras; the manmukhs waste away and are lost.
Without the Guru, no one finds the Naam, the Naam of the True Lord.
One who contemplates the essence of spiritual wisdom and meditates on the Lord is saved. || 19 ||
[GGS page 1092]
Where there is egotism, God is not; where there is God, there cannot be any egotism. [1. GGS p. 1092].:-
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
ਹਉ ਮੈ ਕਰੀ ਤਾਂ ਤੂ ਨਾਹੀ ਤੂ ਹੋਵਹਿ ਹਉ ਨਾਹਿ ॥
ਬੂਝਹੁ ਗਿਆਨੀ ਬੂਝਣਾ ਏਹ ਅਕਥ ਕਥਾ ਮਨ ਮਾਹਿ ॥
ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਤਤੁ ਨ ਪਾਈਐ ਅਲਖੁ ਵਸੈ ਸਭ ਮਾਹਿ ॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲੈ ਤ ਜਾਣੀਐ ਜਾਂ ਸਬਦੁ ਵਸੈ ਮਨ ਮਾਹਿ ॥
ਆਪੁ ਗਇਆ ਭ੍ਰਮੁ ਭਉ ਗਇਆ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੁਖ ਜਾਹਿ ॥
ਗੁਰਮਤਿ ਅਲਖੁ ਲਖਾਈਐ ਊਤਮ ਮਤਿ ਤਰਾਹਿ ॥
ਨਾਨਕ ! ਸੋਹੰ ਹੰਸਾ ਜਪੁ ਜਾਪਹੁ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਤਿਸੈ ਸਮਾਹਿ ॥੧॥
ਮਃ ੩ ॥
ਮਨੁ ਮਾਣਕੁ ਜਿਨਿ ਪਰਖਿਆ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਵੀਚਾਰਿ ॥
ਸੇ ਜਨ ਵਿਰਲੇ ਜਾਣੀਅਹਿ ਕਲਜੁਗ ਵਿਚਿ ਸੰਸਾਰਿ ॥
ਆਪੈ ਨੋ ਆਪੁ ਮਿਲਿ ਰਹਿਆ ਹਉਮੈ ਦੁਬਿਧਾ ਮਾਰਿ ॥
ਨਾਨਕ ! ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਦੁਤਰੁ ਤਰੇ ਭਉਜਲੁ ਬਿਖਮੁ ਸੰਸਾਰੁ ॥੨॥
ਪਉੜੀ ॥
ਮਨਮੁਖ ਅੰਦਰੁ ਨ ਭਾਲਨੀ ਮੁਠੇ ਅਹੰਮਤੇ ॥
ਚਾਰੇ ਕੁੰਡਾਂ ਭਵਿ ਥਕੇ ਅੰਦਰਿ ਤਿਖ ਤਤੇ ॥
ਸਿੰਮ੍ਰਿਤਿ ਸਾਸਤ ਨ ਸੋਧਨੀ ਮਨਮੁਖ ਵਿਗੁਤੇ ॥
ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਇਓ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਹਰਿ ਸਤੇ ॥
ਤਤੁ ਗਿਆਨੁ ਵੀਚਾਰਿਆ ਹਰਿ ਜਪਿ ਹਰਿ ਗਤੇ ॥੧੯॥
[GGS page 1092]
